gomulu masal

Bir kız varmış; bir ŞEY’in içine gömülü yaşarmış. Kızın gömülü olduğu ŞEY’in ne olduğu konusunda çeşitli söylentiler varmış. Kimi bunun aşk olduğunu söylermiş; kimi aşkın içine bu kadar zaman gömülünemeyeceğini. Aşk olsa çoktan çıkar, bir soluk alırdı derlermiş. Belki yeniden dönerdi oraya ama çıkardı çoktan.

Kimi yalnızlık olduğunu söylermiş; buna itiraz edenlerse yalnızlığın böyle saran bir şey olamayacağını; böyle insanın dışında duramayacağını. Yalnızlık olsa, o, kızın içine gömülürdü, derlermiş, kız onun değil.

Kimi acı dermiş. Acı olamaz dermiş kimileri de. Acı olsa bunca kalabilir miydi kız içinde? Acı dağılır, hafifler, saydamlaşır. Bu öyle mi ya?

Üzerine bunca fikir yürütülen ŞEY, içindekinin bir kız olduğunun izini neresinde taşırmış bilinmez ama, içinde bir kız olduğunda herkes hem fikirmiş. Kimi kızın saçının ara sıra dışarıda dalgalandığını, kimi incecik ayak bileğini gördüğünü, kimi ŞEY’in içinden kuş sesleri gibi yumuşacık bir ses duyduğunu, kimi de doğru rüzgarda, doğru yerde durulduğunda kızın kokusunun alındığını...

Bunca rivayetle sarmalanan ŞEY, kimisi meraklı, kimisi emin bakışların arasında yuvarlanip dururmuş. Yuvarlanırken ardında incecik, pembe-kızıl bir iz bırakırmış. Toprağa, buğu gibi yumuşacık yayılan bir izmiş bu. Uçucu, belli belirsiz. Geçtiği yerlerde bu belirsiz izi bırakırmış kız. Bu izin, bulaştığı yerde zamanla koyulaştığı söylenirmiş ya, bu, masalın burasında bilebileceğimiz bir şey değil. Eğer burada da koyulaşırsa bileceğiz ki iz koyulaşırmış zamanla. Şimdi düşelim kızın izine ya da kız izini düşürsün kağıdımıza...